Motaz'ın hikayesi

image-14484

Mohamad Motaz, 10 yaşında, Şam çevresinde, Doğu Guta'dan

„Anne, ölmek istiyorum“

Mohamad Motaz, 10 yaşında, Şam çevresinde, Doğu Guta'dan Motaz nazik bir çocuk. Büyük gözleri, uzun kirpikleri ve utangaç bir gülümsemesi var. Motaz on yaşında. Koşu yarışı yapmayı seviyor, çatılara tırmanıyor, bıçaklarla oynuyor. Ama en çok gizlice ateşle oynamayı seviyor. Arkadaşlarından farklı olarak Motaz, alevleri parmaklarına çok fazla yaklaştırıyor.

,,Oğlum sık sık kendine zarar vermeye çalışıyor.” diyor Hadiya Abo Al-Hawa. Gözlerinde derin bir acı var. ,,Sürekli şunu söylüyor: ‘Anne, ölmek istiyorum’. O zaman babamın yanına gidebilirim.’”

Hadiya'nın yedi çocuğundan altıncısı olan Motaz, babası Şam’a yapılan ağır hava saldırıları sırasında öldüğünde, daha beş yaşındaydı. Motaz ondan kalan çok az hatıralarına sıkı sıkı sarılıyor. Resimler solgunlaşırken, özlemi günden güne büyüyor.

"Babamı özlüyorum. Her şeyini. Her gün."

Babasının ölümüyle birlikte Motaz için göç başladı ve bu göç şimdiye kadar ömrünün yarısı kadar sürdü.

"Her yerde bombalar patlıyordu. Evler alevler içindeydi. Yiyeceğimiz yoktu ve suyumuz çok az kalmıştı" diye hatırlıyor annesi. "Askerler kadınları ve çocukları rastgele öldürmeye başladığında, yetişkin çocuklarım, en küçük üç çocuğumun güvenliği için onları alıp kaçmam için beni ikna ettiler.“

Aile, iki buçuk yıl boyunca köyden köye taşındı. Ama gittikleri her yerde, bombalar ve terör onları takip etti.

"Çocuklarım geleceklerini kaybettiler," diyor Hadiya sessizce.

Ancak Suriye sınırının ötesinde bir sığınak buldular. Bugün Lübnan dağlarında eski bir okulda yaşıyorlar. Ibn Affan Kampı'nda küçük bir evin bodrum katında ve zemin katında 25 aile dip dibe yaşıyorlar. Bir TIR büyüklüğündeki jeneratör gece gündüz gürültülü bir şekilde çalışıyor. Hava boğucu, hijyen koşulları felaket ama kira ödemiyorlar, elektrik ve ısınma ücretsiz. Islamic Relief bu insanlara düzenli olarak yiyecek ve temiz içme suyu sağlıyor. Aynı zamanda yatak, battaniye veya kıyafet gibi ihtiyaçlarını da karşılıyor. Bu yardımlar onların hayatta kalmalarını sağlıyor. Daha fazlası için yeterli gelmiyor.

Hadiya biraz para kazanmak için haftada bir kez temizliğe gidiyor. Sekiz saatlik bir iş için 15, bazen 20 dolar alıyor. Kendini çoğu zaman çaresiz hissediyor.

image-14502
image-14503

Yetimlere bu şekilde yardım edebilirsin!

  • 50 Euro bağış yaparak bir çocuğun ve ailesinin bir aylık yiyecek ihtiyacını karşılayabilirsin
     
  • 100 Euro bağışlayarak bir çocuğun bir yıllık okul masraflarını karşılayabilirsin.
     
  • 200 Euro ile dul bir annenin kendisine küçük bir iş kurmasını sağlayabilirsin.

Şimdi yetimlere yardım et

"Çocuklarımın ihtiyaçlarını gidermeye çalışıyorum. Ama şu anda kazandığım para ilaçlara bile yetmiyor."

42 yaşındaki anne özellikle Motaz için endişeli. Motaz çok yavaş büyüyor. On bir yaşında olmasına rağmen, beş yaşındaki kardeşinin boyundan az bir farkla uzun. Babasının yerine koyduğu büyük abisinin de, geçtiğimiz yıl bir bombalı saldırı esnasında hastanede hayatını kaybettiği haberini aldığı günden beri, her gece kâbus görüyor. Uykuya dalmaktan korkuyor. Gündüzleri kendi içine çekiliyor. Ancak ailesine kötü davranıldığında, kontrol edilemeyen bir öfkeyle saldırganlaşıyor.

Hadiya her şeye rağmen oğluna çok inanıyor. Çünkü Motaz çok zeki. Herkese sorular soruyor, her şeyi anlamak istiyor. Yakında tekrar doğru dürüst bir okula gidebileceğini bilmek annesine umut veriyor. Ya Motaz? Sabırsızlıkla bekliyor. Birçok yeni arkadaş tanımak; Arapça ve matematik öğrenmek için sabırsızlanıyor. Sık sık annesine çok çalışkan olacağına dair sözler veriyor. Sonuçta onun bir hayali var.

"Doktor olmak istiyorum. Cerrah olmak. Büyük abim gibi." İlk defa Hadiya'nın yüzü aydınlanıyor. "Motaz bunu söylüyorsa, yapacaktır. O iyi bir çocuk.“